“ถึงแล้วบอกนิดหนึ่ง” ละครสะท้อนห้วงคำนึงถึงคนที่จากไป
เสียงของการพูดคุยสารพันเรื่องราวที่เจือไปด้วยการหัวเราะ การทะเลาะเบาะแว้ง และความเหนื่อยหน่ายอันน่าชินชาในแต่ละวัน พลันเบาลงเมื่อสมาชิกในครอบครัวค่อยๆ เดินจากไปทีละคน จนในที่สุดก็เหลือเพียงความเงียบที่ได้ยินจากห้องที่ว่างเปล่า