งานศิลปะบนผืนผ้าสีขาวที่มีเส้นสีขาวพาดผ่านที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่กลับจุดชนวนให้สามหนุ่มผู้เป็นเพื่อนรักกันมานานถึง 15 ปีทะเลาะกันอย่างหนักจนถึงขั้นจะตัดความสัมพันธ์ จนทั้งหมดต้องมาทบทวนกันครั้งใหญ่ว่าอะไรสำคัญกับพวกเขามากกว่ากันระหว่าง ‘ศิลปะ’ หรือ ‘มิตรภาพ’
ความรักที่ต้องเผชิญอุปสรรคมากมายของ “แผน” หนุ่มคนซื่อผู้หลงใหลการร้องเพลง กับ “สะเดา” สาวน้อยผู้เดียงสา ท่ามกลางบรรยากาศชนบท คือเรื่องราวที่หลายคนยังตราตรึงใจจาก “มนต์รักทรานซิสเตอร์” ซึ่งเป็นนวนิยายจากปลายปากกาของวัฒน์ วรรลยางกูร ที่ตีพิมพ์ในปี 2524 โดย 20 ปีหลังจากนั้น เป็นเอก รัตนเรือง ก็ได้นำวรรณกรรมเรื่องนี้มาถ่ายทอดเป็นภาพยนตร์และออกฉายในเดือนธันวาคมปี 2544 ซึ่งประสบความสำเร็จไม่น้อย พร้อมสร้างชื่อให้กับคู่พระ-นางอย่าง ต๊อก – ศุภกรณ์ กิจสุวรรณ และ อุ้ม – สิริยากร พุกกะเวส ก่อนจะถูกนำมาสร้างเป็นละครทีวีในปี 2561 ใน “มนต์ฮักทรานซิสเตอร์ สะออนซอนเด” กำกับโดย ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล
หลังจากที่สวมบทบาทหลากหลายในละครเวทีนับไม่ถ้วนมาอย่างยาวนานเกือบ 25 ปี ‘ฟารีดา จิราพันธุ์’ ได้สร้างสรรค์ผลงานเดี่ยวเป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วในเทศกาลละครกรุงเทพที่หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร โดยการแสดงนี้ได้รับความสนใจจากผู้ชมไม่น้อยจากการถ่ายทอดบทบาทใหม่ในชีวิตเมื่อเธอตัดสินใจคลุม ‘ฮิญาบ’ ซึ่งทำให้เธอตั้งคำถามมากมายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว รวมถึงการเป็นนักแสดง
“ชีวิตและสังคมที่คุณอยู่ ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ในร่างกายอันเป็นหญิงของคุณ?” คือคำโปรยจากการแสดงฟิสิคัลที่มีชื่อว่า ‘Vessel’ ซึ่งเชิญชวนผู้ชมให้มาร่วมสำรวจความหมายของ ‘ความเป็นหญิง’ ผ่านการเคลื่อนไหวร่างกายของนักแสดงหญิง 6 คน และสร้างสรรค์โดยทีมงานที่เป็นผู้หญิงทั้งหมด
ในบ่ายวันอาทิตย์ของเดือนเมษายนที่อากาศร้อนอบอ้าว แต่ฟ้ากลับครึ้มคล้ายฝนจะตก คนกลุ่มหนึ่งได้ร่วมกันเดินสำรวจและลิ้มรสขนมจากร้านที่ตั้งอยู่ในพื้นที่เก่าแก่อย่างสามย่าน พร้อมรับฟังเรื่องราวเกี่ยวกับความทรงจำและความเปลี่ยนแปลงมากมายที่เกิดขึ้น ณ บริเวณนั้นผ่านการแสดง “ขอให้สามย่านวันนี้อากาศดี: Hope It’s Mostly Sunny in Samyan” โดยคณะละคร Circle Theatre
“Fast & Feel Love เร็วโหด..เหมือนโกรธเธอ” เป็นภาพยนตร์ขนาดยาวลำดับที่ 8 ของเต๋อ – นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ ซึ่งน่าจับตาไม่น้อยด้วยการพลิกสไตล์การทำหนังจากปกติที่จะเน้นความ “เรียล” ของตัวละคร การเล่าเรื่องราวในชีวิตอย่างค่อยเป็นค่อยไป และดนตรีประกอบละมุนๆ มาเป็นการเล่าเรื่องในสไตล์หนังแอ็กชันที่ตัดต่อฉับไว เพลงประกอบอลังการ ที่มาพร้อมการแสดงแบบ “เล่นใหญ่” สารพันมุกตลก แถมยังล้อหนังดังมากมายซึ่งเห็นได้ชัดตั้งแต่ชื่อเรื่องที่คล้ายกับแฟรนไชส์หนังรถแข่งสุดฮิต
เสียงของการพูดคุยสารพันเรื่องราวที่เจือไปด้วยการหัวเราะ การทะเลาะเบาะแว้ง และความเหนื่อยหน่ายอันน่าชินชาในแต่ละวัน พลันเบาลงเมื่อสมาชิกในครอบครัวค่อยๆ เดินจากไปทีละคน จนในที่สุดก็เหลือเพียงความเงียบที่ได้ยินจากห้องที่ว่างเปล่า
‘Biopsy of Fear’ เป็นชุดการแสดงที่สร้างสรรค์โดยคณะละครมูฟเมนต์สามรุ่นซึ่งมารวมตัวกันเป็นครั้งแรก นั่นก็คือพระจันทร์เสี้ยวการละคร กลุ่มบีฟลอร์ และลานยิ้มการละคร โดยแต่ละคณะต่างตีความและชำแหละ ‘ความกลัว’ ที่เกิดขึ้นในสังคมผ่านมุมมองและบริบทที่แตกต่างกันผ่านการแสดงขนาดสั้นสามเรื่อง
‘ร่วม-อัตตา-รักษ์’ เป็นการแสดงที่ผสมผสานการเต้นร่วมสมัยและสื่อผสมที่เล่าเรื่องราวของผู้คนในกรุงเทพฯ ผ่านเส้นทางเดินรถของรถเมล์สาย 13 ที่วิ่งจากคลองเตยไปจบที่ห้วยขวาง
หากต้องจินตนาการถึงอนาคตในอีก 50 ปีข้างหน้า แต่ละคนอาจจะมีภาพในหัวแตกต่างกันไปถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง สำหรับ ‘แม็ตตี้ โด (Mattie Do)’ ผู้กำกับหญิงคนแรกและคนเดียวของลาว ได้จินตนาการอนาคตของประเทศตัวเองไว้ในภาพยนตร์สยองขวัญไซไฟเรื่องล่าสุด ‘The Long Walk: บ่มีวันจาก’ หลังจากที่เคยฝากฝีมือไว้ในภาพยนตร์สยองขวัญขึ้นชื่ออย่าง ‘จันทะลี (2012)’ และ ‘น้องฮัก (2016)’
