โปสการ์ด
สมัยหัดเที่ยวใหม่ๆ เราชอบส่งโปสการ์ดมาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะส่งให้ตัวเอง เพราะอยากบันทึกความรู้สึกและบรรยากาศของการเดินทางครั้งนั้นเอาไว้ ดังนั้นไม่ว่าจะเดินทางไปจังหวัดไหนในไทยหรือต่างประเทศ เราก็มักจะหาซื้อโปสการ์ดมาเก็บไว้เสมอ ซึ่งส่วนใหญ่โปสการ์ดก็ร่อนแหมะถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แต่ก็มีบ้างที่โปสการ์ดตกหล่นไปที่ไหนไม่รู้ หรือบางทีไปฝากร้านส่ง แต่ก็ไม่ถึงมือเราสักที
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ระยะหลังเราเลยไม่ค่อยใส่ใจที่จะซื้อโปสการ์ดเท่าไหร่ ไม่ว่าจะซื้อไปส่งหรือซื้อมาสะสม บางทีดูภาพบนโปสการ์ดแล้วก็รู้สึกว่าไม่น่าซื้อ เพราะดูเว่อร์กว่าสิ่งที่เห็น หรือไม่ก็เป็นภาพธรรมดาๆ ที่เราถ่ายเองก็ได้ หรือที่จริงแล้วอาจเป็นเพราะว่าเราหมดความตื่นเต้นกับการเดินทางไปแล้วก็ได้ เพราะ 2 – 3 ปีที่ผ่านมานี้ต้องเดินทางไปทำงานเป็นส่วนใหญ่ ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัว และเอาเข้าจริงการส่งไปรษณีย์ในยุคปัจจุบันก็ค่อนข้างยุ่งยาก ไม่ได้หาตู้จดหมายได้ง่ายเหมือนแต่ก่อน
แต่การเดินทางครั้งล่าสุดนี้จุดประกายเราหลายอย่าง คงเพราะเราไม่ได้ไปเพื่อทำงาน แต่เราไปเพื่อเปิดใจเรียนรู้ประเทศนั้น เรียนรู้เพื่อนร่วมทาง รวมถึงตัวตนที่แท้จริงของเราอีกครั้ง
ระหว่างทริปนี้มีคนบอกเราว่าให้ส่งโปสการ์ดเป็นของฝากแทนสิ่งของก็ได้ ซึ่งก็ทำให้เราได้นึกถึงความเห่อโปสการ์ดของตัวเองสมัยก่อน พอมาตอนนี้ก็ตื่นเต้นเลย เลือกไม่ถูกว่าจะเอาภาพอะไรหรือจะเขียนอะไรดี คนรับจะชอบรึเปล่า
ความทรงจำก็ย้อนมาอีกว่ามีเพื่อนหลายคนชอบส่งโปสการ์ดมาให้เราเวลาไปเที่ยว ซึ่งเราก็ดีใจทุกครั้งที่ได้อ่านสิ่งที่เพื่อนเขียน เพราะรู้สึกเหมือนได้ไปร่วมทริปกับเพื่อนด้วย และช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้เราออกเดินทางไปตามรอยเพื่อนให้ได้ ซึ่งก็ต้องสารภาพว่ารู้สึกผิดที่ไม่เคยส่งอะไรกลับไปเลย แหะๆ ขอทดไว้แก้ตัวทริปหน้านะ
นอกจากนั้นช่วงหลังนี้มีเพื่อนๆ หลายคนแต่งงาน ซึ่งก็มีคนส่งการ์ดขอบคุณมาให้ด้วย แต่ละคนก็ตั้งใจเขียนให้เราจริงๆ ด้วยลายมือ พออ่านแล้วบรรยากาศงานแต่งงานของเพื่อนก็ลอยมาในหัวเลยทีเดียว ก็ทำให้เรารู้สึกได้ว่าการเขียนข้อความเพียงสั้นๆ และส่งมาด้วยวิธีดั้งเดิมแบบไปรษณีย์ก็ยังคงแฝงเสน่ห์ในแบบของมันอยู่
ถึงแม้ว่าภารกิจการส่งโปสการ์ดจากทริปล่าสุด ณ รัสเซีย ของเราจะล้มเหลวแบบราบคาบ เพราะหาซื้อโปสการ์ดที่ถูกใจได้ก็วันสุดท้ายที่ต้องกลับแล้ว แถมที่ทำการไปรษณีย์ก็ปิดปรับปรุงทั้งตึกค่ะ ไม่รู้จะไปส่งที่ไหนเลยทีเดียว เลยหอบโปสการ์ดกลับมาส่งในไทย หรือถ้าเจอคนไหนก็ส่งให้กับมือเลยซะงั้น ผิดวัตถุประสงค์ของการส่งโปสการ์ดมั้ยล่ะนั่น
แต่นอกจากเราจะส่งโปสการ์ดให้เพื่อนๆ ที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับเราแล้ว เราก็ขอตอบแทนเพื่อนร่วมทริปที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้สนุกและน่าจดจำ ด้วยการทำโปสการ์ดทำมือ เพราะมีคนนึงชอบเขียนและส่งโปสการ์ดให้ตัวเอง ซึ่งเราว่าคงเก๋ดีถ้าจะมีโปสการ์ดเป็นรูปพวกเรา มีใบเดียวบนโลก ส่งให้แต่ละคน พร้อมข้อความที่บันทึกความทรงจำในทริปนี้
ตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังคงไม่เห็น เพราะแอบไปวางเซอร์ไพรส์ไว้ที่โต๊ะหลังเพื่อนๆ กลับบ้านแล้ว แบบว่าเขิน ไม่กล้าให้เองกับมือน่ะ 55+
ความสนุกของการส่งโปสการ์ดสำหรับเราอยู่ที่การลุ้นนี่แหละว่าคนรับจะมีฟีดแบคอะไรกลับมา 🙂
ป.ล. ภาพโปสการ์ดทั้งสองมาจาก The Pushkin State Museum of Fine Arts ซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะยุโรปที่ใหญ่ที่สุดในมอสโคว์ ภาพผู้หญิงด้านซ้ายคือภาพ Portrait of actress Jeane Samary โดยศิลปินฝรั่งเศส Pierre-Auguste Renoir ส่วนภาพผู้ชายด้านขวาคือ Fayum mummy portraits (ภาพวาดคนบนแผ่นไม้ที่แปะไว้หน้าโลงมัมมี่)
