1. ภายนอก. บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่ – กลางวัน
มอเตอร์ไซค์รับจ้างขับชิดซ้ายเตรียมส่งผู้โดยสารบริเวณทางเท้าหน้าแกลเลอรี่ แก้วตาที่นั่งซ้อนท้ายได้แต่ภาวนาไม่ให้เขาจอดรถตรงหน้ากระจกใสบานใหญ่นั้น แน่นอนว่าคำอธิษฐานของเธอไม่เป็นผล
มอเตอร์ไซค์รับจ้าง
“20 บาท”
แก้วตาลงรถแล้วหยิบแบงค์ 20 ยื่นให้อย่างไว แม้จะพยายามไม่มองไปยังกระจกใสบานนั้น แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องเธออยู่เหมือนกับว่าเธอเป็นตัวละครในหนังสักเรื่อง เธอรีบเดินเข้าไปในตึกสีขาว ก่อนจะเจอป้ายที่เขียนว่า
“I Write You A Lot . Photographic Screenwriting Exhibition by Nawapol Thamrongrattanarit”
2. ภายใน. บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่ – กลางวัน
หลังผลักประตูด้านขวามือเข้าไป แก้วตาก็ได้พบกับห้องโปร่งสีขาวซึ่งมีคนเดินไปมากว่า 10 คน บางคนก็สนใจภาพถ่ายในกล่องไฟ 19 รูปที่วางเรียงรอบผนัง พร้อมมีกระดาษแผ่นน้อยแปะอยู่ข้างๆ เล่าเรื่องราวที่(อาจ)เป็นไปได้จากจินตนาการผู้เขียน ซึ่งก็มีทั้งซึ้ง กวน และมึน ตามประสาผู้กำกับหนัง “ฟรีแลนซ์ฯ” ท่านนี้ แต่ที่ดึงดูดสายตาได้มากที่สุดคงหนีไม่พ้นหน้าจอขนาดใหญ่ใกล้ประตูซึ่งขึ้นข้อความว่า
“1. ภายใน. บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่ – กลางวัน”
เคอร์เซอร์บนหน้าจอกระพริบ เหมือนกับว่ากำลังรออะไรอยู่ บางทีปรินเตอร์อาจมีปัญหา แต่ไม่นานก็มีข้อความพรั่งพรูลงไปในนั้น
แก้วตาอดสงสัยไม่ได้ว่าข้อความบนจอนั้นหมายถึงใคร และผู้เขียนกำลังแอบมองคนในห้องอยู่ตรงไหนรึเปล่า แต่ก็ไม่ได้คิดขวนขวายหาคำตอบ เลยเดินอ่านข้อความบนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ ใกล้ๆ กับปรินเตอร์ ซึ่งเข้าใจได้ว่ากระดาษเหล่านั้นปรินท์มาจากสิ่งที่ปรากฏบนจอ ก่อนจะนำมารวบรวมไว้เป็นปึกเดียวกัน แยกตามแต่ละวันที่มีการบันทึก
ระหว่างที่กำลังอ่านเพลินๆ แก้วตารู้สึกได้ว่ามีคนกำลังแอบถ่ายรูปเธออยู่ เธอจึงเงยหน้าขึ้น และคงเป็นสัญชาตญาณที่ทำให้เธอหันไปมองด้านซ้ายและพบข้อความที่ว่า
“1. ภายใน. บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่ – กลางวัน
สมจิตรคิดว่าควรมีใครสักคนถ่ายรูปผู้หญิงเสื้อแดงกับผู้หญิงผมแดงที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ กัน มันจะเป็นสตรีทโฟโต้กราฟฟี่ที่ดี
จบ.”
แก้วตาหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านขวาของเธอซึ่งกำลังก้มอ่านข้อความปึกใหญ่อยู่เช่นกัน และแน่นอนว่าคนๆ นี้ใส่เสื้อสีแดง เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกเขินที่อยู่ๆ ก็กลายเป็นตัวละครสมมติในฉากที่แสนจะสมจริงไปซะงั้น แล้วตกลงคนที่กำลังยืนอยู่ตรงนี้ใช่ตัวเธอจริงๆ หรือมีตัวตนในโลกแห่งความจริงรึเปล่า แก้วตาถามตัวเองในใจ (แบบไม่ V.O.)
3. ภายใน. บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่ – กลางวัน
เคอร์เซอร์หน้าจอกระพริบอีกครั้ง ข้อความเก่าหายไป ข้อความใหม่ค่อยๆ ปรากฏขึ้น
“ทุกคนล้วนต้อนรับการมาถึงของซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ จากภาพยนตร์เรื่อง เพื่อนสนิท ในชุดเขียวลายขวาง”
หลายคนในห้องพร้อมใจกันปรบมือจนทำให้ชายเสื้อเขียวคนนั้นรู้ตัวและหันไปมองจอ แก้วตาเข้าใจดีว่าชายคนนั้นรู้สึกยังไง แต่เธอก็รู้สึกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นมันคือเมจิคโมเมนต์ ที่ทำให้เห็นชัดว่าการเขียนบทไม่ได้เป็นเพียงการเขียนและเติมแต่งจินตนาการจากสิ่งที่เห็นเท่านั้น แต่ยังสามารถกำหนดการกระทำของตัวละคร(จำเป็น)ในเรื่องได้เช่นกัน และนี่คือความสนุกของการเขียนบทแบบสดๆ (live screenwriting) ที่ทั้งผู้เขียนและผู้ร่วมงานน่าจะสัมผัสประสบการณ์แบบนี้ไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว
แก้วตาคิดว่านวพลเชื่อมโยงโลกภาพยนตร์เข้ากับศิลปะได้อย่างน่าสนใจ ไม่ต่างจากที่เคยผสมความอินดี้เข้ากับความแมสในภาพยนตร์มาแล้วก่อนหน้านี้ และมั่นใจว่านิทรรศการนี้น่าจะโดนใจคนหลายกลุ่ม โดยมีอีกหลายส่วนที่น่าสนใจซึ่งเธอไม่อยากสปอยล์มากไปกว่านี้
แก้วตา
“อย่าลังเลเลย อยากเจอ”
(เปิดเพลง This is the vacation time~ #เดี๋ยวๆ)
#iwriteyoualot นิทรรศการแสดงเดี่ยวครั้งแรกของ นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ จัดถึง 7 สิงหาคมนี้ที่บางกอก ซิตี้ซิตี้ แกลเลอรี่
แก้วตา
20.06.16
Related
