Tomorrow I Will Date With Yesterday’s You (2016)

Tomorrow I Will Date With Yesterday’s You (2016)
Directed by Takahiro Miki
★★★☆☆

“Tomorrow I Will Date With Yesterday’s You” เป็นหนังรักที่สร้างจากนิยายดังของญี่ปุ่น เล่าเรื่องราวของ ทาคาโตชิ (แสดงโดย โซตะ ฟุคุชิ) นักศึกษาศิลปะวัย 20 ที่เกิดไปตกหลุมรัก เอมิ (แสดงโดย นานะ โคมัตสึ) ทันทีที่เห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรกบนรถไฟ เขาจึงตัดสินใจบอกรักและชวนเธอออกเดท แต่ความรักของพวกเขาแทบเป็นไปไม่ได้ เพราะความจริงแล้วทั้งคู่อยู่ในโลกคู่ขนานที่เวลาเดินสวนทางกัน วันพรุ่งนี้ของเขาคืออดีตของเธอ อนาคตของเธอคือวันวานของเขา วันแรกที่ได้พบกันคือวันสุดท้ายของอีกคน แล้วทั้งสองคนจะทำอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าโชคชะตายังเล่นตลกให้พวกเขาได้เจอกันเพียง 1 ครั้ง ในช่วงเวลา 5 ปี

อ่านเรื่องย่อแล้วอาจมีหลายคนนึกถึงแอนิเมชั่นกระแสแรง “Your Name” ด้วยความเป็นหนังรักเจือไซไฟแฟนตาซีคล้ายกัน แถมทั้งสองเรื่องยังมีจุดเชื่อมโยงกันที่รถไฟอีกต่างหาก แต่หนังเรื่องนี้ก็ดำเนินเรื่องไปตามขนบหนังรักญี่ปุ่นส่วนใหญ่(ที่เคยดู) โดยมีความเรียบง่าย เนิบช้า และพยายามทำให้คนดูละเมียดไปกับความรู้สึกในแต่ละช่วงของตัวละคร

สำหรับตรรกะของโลกคู่ขนานนั้นก็พอเข้าใจแนวคิดโดยรวมได้ แต่หนังก็ไม่ได้แคร์ที่จะอธิบายเหตุและผลชัดเจน เช่น ทำอย่างไรถึงเดินทางข้ามโลกมาได้ ทำไมต้องมีกำหนดเวลาในแต่ละวัน ทำไมถึงเจอกันได้ครั้งเดียวใน 5 ปี และทำไมคราวนี้เจอได้หลายวัน จนอาจส่งผลให้ผู้ชมตั้งคำถามถึงความสัมพันธ์ของ ทาคาโตชิ กับ เอมิ ไปด้วยว่ากำลังทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากอยู่รึเปล่า หรือจริงๆ แล้วอาจไม่มีเงื่อนไขใดๆ ตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็ได้

ส่วนตัวเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นเวลาดูหนังซึ้ง แต่เรื่องนี้แปลกมากที่ดูจบแล้วตาก็ยังใสแป๋ว เลยไม่แน่ใจว่าผู้กำกับไม่อยากขยี้อารมณ์คนดู หรือบทกับการกำกับยังไม่บรรลุเป้าหมายเท่าที่ควร หรือจริงๆ แล้วเราแค่ไม่อินกับสิ่งที่หนังกำลังกล่อมให้รู้สึกว่าดีงาม เช่น ชะตาชีวิตของทั้งคู่ที่ผูกกันจนมาเชื่อมให้ได้รักกันในที่สุด หรือการที่ฝ่ายหนึ่งพยายามตั้งคำถามและคัดค้านสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้เป็นไปตามนั้น หรือการที่ฝ่ายนึงอินและทุ่มเทกับความรักตั้งแต่แรกๆ เพียงเพราะเชื่อตามคำบอกเล่า รวมถึงความสัมพันธ์ที่ดูฟีลกู้ด เพอร์เฟกต์ตอนต้นเรื่องที่ทำให้แอบเบ้ปากหมั่นไส้เป็นระยะ

ด้านนักแสดงก็ดีทั้งพระเอกและนางเอก ซึ่ง นานะ โคมัตสึ เล่นได้สดใสมากมาย แต่พอบทเศร้าก็เศร้าจริงจัง โดยรวมแล้วเธอเป็นนักแสดงที่มีเสน่ห์มากทีเดียว ส่วน โซตะ ฟุคุชิ ก็ดีงาม ตีบทแตก หลายมุมดูคล้าย ลีมินโฮ (โดยเฉพาะตอนเล่นซีรี่ส์ “Boys Over Flowers”) แต่สงสัยอย่างเดียวคือ ตอนต้นเรื่องใส่แว่นแล้วทำไมอยู่ๆ ตอนหลังไม่ใส่แล้วล่ะคะ!

สิ่งดีงามของหนังคือการจบแบบปลายเปิดที่ทำให้ผู้ชมได้ไปคิดต่อว่าแต่ละฝ่ายจะจัดการชีวิตตัวเองอย่างไรเมื่อพ้นกรอบอายุที่กล่าวถึงในเรื่อง รวมถึงประเด็นความรัก ซึ่งเงื่อนไขความสัมพันธ์ในโลกคู่ขนานนี้ก็ดูจะไม่ต่างอะไรจากเงื่อนไขความสัมพันธ์อื่นๆ ที่ล้วนมี “เวลา” เป็นข้อจำกัด

แก้วตา
24.01.17