ดอกไม้ช่อแรก
อากาศติดลบในค่ำคืนที่หิมะตกหนักที่สุดในรอบ 50 ปีของกรุงมอสโคว์อาจทำให้รู้สึกหนาวจนตัวสั่น แต่เมื่อขึ้นได้รถแท็กซี่คันนี้ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที คงเป็นเพราะฮีทเตอร์ที่ให้ไออุ่น หรือไม่ก็เพราะดอกไม้ช่อเล็กๆ ที่อยู่ในมือตอนนี้ ระหว่างขับรถชายชาวอาร์เมเนียวัยกลางคนพยายามชวนคุยโดยใช้ภาษาสเปนขั้นพื้นฐาน โชคดีที่ฉันเคยเรียนภาษาสเปนมาบ้าง แม้จะจำไวยากรณ์ได้เลือนลางแต่ก็ยังพอสื่อสารได้อยู่ ก็คงเป็นเรื่องบังเอิญที่คนแปลกหน้าสองคนจากต่างถิ่นได้มาเจอกันที่ประเทศรัสเซีย และสื่อสารกันด้วยภาษาที่แต่ละคนไม่คุ้นชิน อาจเป็นเพราะความไม่คุ้นชินนี้เองที่ทำให้คนเรากล้าเปิดใจบอกความลับหรือสิ่งที่ไม่เคยพูดที่ไหนให้กับคนแปลกหน้า รวมถึงโอกาสที่จะได้โคจรมาพบกันอีกนั้นก็แทบจะไม่มี ซึ่งดูเหมือนโชเฟอร์ของฉันในค่ำคืนนี้ต้องการจะใช้สิทธิ์คนแปลกหน้าอย่างเต็มที่ ถึงได้ยิงสารพัดคำถามมาให้ฉันคอยนึกศัพท์ภาษาสเปนมาตอบอยู่ตลอดเวลาชั่วโมงกว่าๆ ที่มุ่งหน้าไปยังสนามบินโดโมเดโดโว ซึ่งบางคำถามก็ตอบยากด้วยความที่จำศัพท์ไม่ได้ และบางอย่างก็ดูเป็นแนวคิดที่นามธรรมหรือล้ำจนเกินอธิบาย อย่างไรก็ตามฉันก็ขอใช้สิทธิ์คนแปลกหน้าด้วยเช่นกัน พร้อมโยนคำถามที่อยากรู้ไปมากมายจนบางครั้งเขาดูเครียด แต่เขาก็ตอบมาให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น ขณะที่รถติดไฟแดง อยู่ๆ เขาก็ลดกระจกรถลงและเรียกผู้หญิงที่กำลังขายดอกไม้ให้มาหา อีกไม่กี่นาทีถัดมาช่อดอกไม้สีขาวนี้ก็มาอยู่ในมือฉัน …